Page 140 - Tegendraads

138 |
kop. Gelijk hebben betekent niet altijd gelijk krijgen. Dat deed pijn en maakte hem ook eenzaam. Vaak kwamen de frustraties in vele nachtelijke mails. Na al die jaren werkte de tijd niet in zijn voordeel en werden zijn soms vlijmscherpe analyses en commentaar bot.
Het prachtige Noorderlicht begon zijn gunfactor te verliezen. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dit zich in 2011, toen ik aantrad als voorzitter, al aftekende. Bij de verdeling van de middelen voor de periode 2012-2016 kregen we in de herkansing de kleinste subsidie die er mogelijk was: de eerste winstwaarschuwing. In de periode 2017-2020 werden we kansloos uit de BIS geknikkerd.
“Lieve Ton, uitgerekend deze voorzitter had je tegen jezelf in bescherming moeten nemen. We hadden jouw opvolger een jaar eerder moeten vragen de aanvraag voor het Kunstenplan 2017-2020 te maken. Dat was het meest logische moment geweest. Zo heb ik het immers met de opvolging bij het NNT ook twee keer met respect kunnen doen.
Jouw Waterloo, zo noemde jij je vertrek, had ik moeten voorkomen. Maar dat had je als niet minder pijnlijk en onrechtvaardig gevoeld. Noorderlicht was Ton Broekhuis, Ton Broekhuis was Noorderlicht. Een prachtig levenswerk.
Even in het diepste geheim heb ik overwogen met jou ook Noorderlicht naar Elba te sturen. Dat eerbetoon had je vreselijk gevonden. Niemand is groter dan Noorderlicht. Ook Ton Broekhuis niet.
Gelukkig is jouw Noorderlicht nog springlevend en heeft het zijn plaats in het Noorden en Nederland, zeker ook internationaal, nooit verloren. Ga genieten, blijf fotograferen. Jij kunt het nog met je ene goeie oog, mijn beide knieën zijn versleten.
En bedenk: Friesland is niet Sint-Helena. Wie blijft, komt nooit terug.”